Jerzy Eugeniusz Zborowski, ps. „Jeremi”, st. strz., ppor.(cz.w.), porucznik. Zastępca dowódcy kompanii „Agat”/”Pegaz”, zastępca dowódcy i od 6.VIII.1944 r. dowódca batalionu AK „Parasol”.
Urodzony 26 lipca 1922 r. w Warszawie, zaginął 23 września 1944 r. w rejonie Al. Szucha (został zamordowany, ciała nie odnaleziono).
Pochodził z rodziny inteligenckiej, o tradycjach niepodległościowych: ojciec Eugeniusz, matka Helena z domu Kutnik.
Uczeń w Gimnazjum Państwowym im. Adama Mickiewicza, a od 1936 r. w Gimnazjum Państwowym im. ks. Józefa Poniatowskiego. Po otrzymaniu świadectwa dojrzałości na tajnych kompletach w macierzystym Gimnazjum (1940), od 1941 roku studiował w Państwowej Szkole Budowy Maszyn (działającej jawnie w miejsce Państwowej Wyższej Szkoły Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H.Wawelberga i S.Rotwanda). Studia przerwał w związku z zaangażowaniem się w pracę konspiracyjną.
W konspiracji od 1940 r., wprowadzony przez „Alego” (Stanisława Huskowskiego) do „Petu”, wkrótce został przywódcą jej koła żoliborskiego. Od 1941 r. uczestniczył w akcjach Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”. Od jesieni 1942 r. w składzie Grup Szturmowych „Szarych Szeregów” (drużynowy drużyny CR-500). W sierpniu 1943 r. odkomenderowany wraz z drużyną CR-500 do tworzonego „Agatu”.
Akcje bojowe (okres konspiracji):
a) akcja megafonowa (maj 1942 r.),
b) akcja pod Arsenałem (marzec 1943 r., kierowca),
c) akcja „Celestynów” (maj 1943 r.),
d) akcja na pociąg pospieszny pod Gołębiem na linii Dęblin-Lublin (czerwiec 1943 r.),
e) akcja likwidacji SS-Oberscharführera Franza Bürkla (wrzesień 1943 r., dowódca akcji),
f) dowodził ewakuacją dwóch rannych w akcji „Kutschera”(„Lota” i „Cichego”) ze Szpitala Przemienienia Pańskiego (luty 1944 r.),
g) akcja „Płochocin” wysadzenie pociągu urlopowego kwiecień 1944 r.,
h) obserwator w akcji „Koppe” (lipiec 1944 r.).
W Powstaniu Warszawskim jako zastępca dowódcy batalion a później dowódca batalionu brał udział w walkach na całym szlaku bojowym „Parasola”. 17 sierpnia 1944 r. poślubił swoją konspiracyjną i powstańczą łączniczkę Janinę Trojanowską „Ninę”.
W czasie walk powstańczych trzykrotnie ranny: lekko 12 sierpnia (Stare Miasto), ponownie ciężko – 31 sierpnia ul. Długa – Bielańska w czasie próby przebicia ze Starego Miasta do Śródmieścia. Ostatni raz ciężko ranny 14 września na ul. Ludnej (Czerniaków).
Odznaczony: Krzyż Walecznych (dwukrotnie: 1943 i 1944), Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami(czerwiec 1944 r.), Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari (V klasy).