W okresie swej okupacyjnej aktywności bojowej, tj. od września 1943 roku do lipca 1944 roku, oddział przeprowadził 13 operacji specjalnych. Były to:

Przeczytaj raporty z akcji specjalnych

• 7.09.1943 – operacja specjalna „Bürkl”
• 24.09.1943 – operacja specjalna „Kretschmann”
• 1.10.1943 – operacja specjalna „Weffels”
• 5.10.1943 – operacja specjalna „Milke”
• 25.10.1943 – operacja specjalna „Fruhwirth”
• 10.12.1943 – operacja specjalna „Hergl”
• 13.12.1943 – operacja specjalna „Braun”
• 15.12.1943 – operacja specjalna „Myrcha”
• 1.02.1944 – operacja specjalna „Kutschera”
• 26.04.1944 – operacja specjalna „Rodewald”
• 6.05.1944 – operacja specjalna „Stamm”
• 2.06.1944 – operacja specjalna „Hahn”
• 11.07.1944 – operacja specjalna „Koppe”

 

Poza powyższymi miejskimi bojowymi operacjami specjalnymi, w dniu 3.04.1944 oddział przeprowadził akcję wysadzenia w powietrze niemieckiego pociągu urlopowego pod Płochocinem, 23,5 km od Warszawy (akcja była zadaniem sprawdzającym w podziemnej podchorążówce „Agricola”).

Dalsze, planowane już operacje specjalne „Parasola”, m.in. przeciw Generalnemu Gubernatorowi Hansowi Frankowi, uległy zawieszeniu na skutek wybuchu Powstania Warszawskiego.

Oprócz operacji specjalnych przeciwko wrogowi oddział przeprowadził również 2 akcje odbicia rannych kolegów ze szpitali.

Utrzymanie należytej sprawności i gotowości bojowej oddziału wymagało również przeprowadzenia pomocniczych akcji zaopatrzeniowych, do których należało uprowadzanie samochodów, rowerów, oraz pozyskiwanie leków i środków opatrunkowych z aptek ( np. akcja na Aptekę Wendego lipiec 1944).

Straty oddziału w zabitych, jakimi opłacił przeprowadzenie operacji specjalnych oraz codziennej aktywności konspiracyjnej, wyniosły 50 żołnierzy.

 

Sięgając wzrokiem za kulisy bojowych operacji specjalnych „Parasola”, zaliczanych do grupy tzw. „Dywersji Wielkiej”, podkreślić należy, że nie mogła i nie była ona w swej strukturze działalnością zbrojną improwizowaną. Nie pozwalał na to prosty rachunek stosunku sił własnych do sił wroga przeważających zarówno liczebnie, jak i ogniowo.

O powodzeniu w walce dywersyjnej w mieście decydowały przede wszystkim takie elementy, jak: dokładne rozpoznanie pozycji wroga i jej otoczenia w miejscu planowanej akcji, właściwy wybór tego miejsca i czasu akcji, zabezpieczenie grupie uderzeniowej niezbędnych środków walki, organizacja zaplecza- szczególnie przez służby łączności i sanitariatu, możliwość wykorzystania w stopniu maksymalnym elementu zaskoczenia i wreszcie zapewnienie siłom własnym, zarówno grupie szturmowej jak i jej osłonie, możliwości dokonania sprawnego odskoku po wykonaniu zadania bojowego, z zasady zabezpieczanego przez służbę motoryzacyjną.

Suma doświadczeń zebranych przez kompanię „Agat”/”Pegaz” w jego dwunastomiesięcznej działalności i walce z wrogiem w okresie okupacji oraz wysoka ocena jej wyników legła m.in. u podstaw decyzji Dowództwa Armii Krajowej z lipca 1944 roku, podniesienia tej jednostki do rangi batalionu, z założeniem jego kadrowego charakteru w przyszłych działaniach powstańczych objętych planem akcji „Burza”, jak również przyszłych oddziałów odrodzonego Wojska Polskiego.

Zrządzeniem przypadku, dokładnie w pierwszą rocznicę utworzenia oddziału „AGAT”- „PEGAZ”- „PARASOL” padły pierwsze strzały Powstania Warszawskiego.