Witold Florczak plut. pchor., „Minoga”, w Powstaniu dowodził służbą „Moto”.

Urodzony 13 października 1920 r. w Grudziądzu; zmarł 10 grudnia 2007 r. w Warszawie.

Pochodził z rodziny o tradycjach niepodległościowych, ojciec Tadeusz (oficer zawodowy, mjr broni pancernej, zastępca dowódcy  i kwatermistrz 5 batalionu pancernego w Krakowie, zamordowany w 1940 r. w Katyniu), matka Eleonora z domu Anderschöck.

Wychowanek Korpusu Kadetów nr 1 im. Marszałka Józefa Piłsudskiego we Lwowie (1934 – 37). Absolwent Liceum Matematyczno – Fizycznego im. Adama Mickiewicza w Warszawie. W l. 1937 – 38 praktyka wojskowa w warsztatach 5. batalionu pancernego w Krakowie.

Okres konspiracji:

W konspiracji od 1939 r. Pracował w warsztatach naprawczych sprzętu pancernego HPK Warschau. Żołnierz (dowódca plutonu technicznego) i instruktor w 3. batalionie pancernym AK. Ekspert Ośrodka Pancernego AK, szef organizacyjny Komitetu Porozumiewawczego ośrodków szkolenia pancerno – motorowego AK (1942 -43). Współredaktor czasopisma fachowego AK „Towarzysz Pancerny”. Instruktor wyszkolenia w Zastępczej Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola” (broń pancerna i technika samochodowa), instruktor na kursach wyszkolenia samochodowego Grup Szturmowych „Iskra” 1943 r. Od czerwca 1944 r. III zastępca szefa służby „Moto”.

Akcje:

a) akcja „Braun” (kierowca samochodu rezerwowego, ostatecznie nie wziął udziału).

Powstanie Warszawskie:

Przydzielony początkowo jako instruktor taktyczny w 2 kompanii. Od 5 sierpnia dowodził służbą „Moto”, jako kierowca samochodu przewoził rannych z Woli do szpitali na Stare Miasto. Ranny 26 sierpnia 1944 r. na Starym Mieście.

Losy powojenne:

Dziennikarz, członek Naczelnej Organizacji Technicznej i Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich.